Ik ben dol op geschiedenis en als ik door Nederland trek dan zoek ik de geschiedenis op. Dan hoef je meestal niet erg ver te reizen want geschiedenis is overal. Vooral buiten de grote steden, op de vele buitenplaatsen en landgoederen die Nederland heeft, kom ik helemaal aan mijn trekken. Ik waan me soms echt in een roman van Jane Austen als ik over een oude buitenplaats wandel. Rond het statige landhuis zijn vaak hele parken aangelegd met mooie doorkijkjes en grote vijverpartijen. Je verwacht dat elk moment om de bocht heen de landheer met zijn familie komt aanzetten. Ik stel me voor dat ze de feesten in hun dorp bezochten waar carbid schieten natuurlijk ook een traditie was. Dat is het trouwens nog steeds. Zelfs nu wordt carbid schieten in de landerijen rond de buitenplaatsen nog veel gedaan.
Carbid schieten: oude traditie
Carbid schieten vindt zijn oorsprong in de Germaanse joelfeesten. Overigens had men toen geen carbid. Het is van oorsprong een vruchtbaarheidsfeest dat rond 900 is ontstaan. Drinken en het eten van everzwijn stonden bij dit feest centraal. Voor de Tweede Wereld Oorlog werd carbid gebruikt voor fietsverlichting. Er was dus heel eenvoudig aan te komen. Het werd ook wel gebruikt om te lassen. En uiteraard waren melkbussen op het platteland echt overal te krijgen. Ik stel me zo voor hoe de harde knallen doordrongen tot de kamers in het landhuis en de zonen van de heer des huizes smeekten om naar het dorp te mogen om mee te doen met carbid schieten. Vroeger waren de dorpsfeesten en de feesten van de landheren toch veelal gescheiden.
Op naar het dorp
Als je over een buitenplaats wandelt dan kun je al bijna de route zien die de jongeren zouden hebben genomen op weg naar het nabijgelegen dorp. Ze hoefden alleen maar op het geluid af te gaan van de knallen van het carbid schieten. Terwijl je nu de vogeltjes hoort zingen, zouden toen de harde knallen elk vogeltje tot zwijgen hebben gebracht. Op de weilanden bij het dorp had zich natuurlijk een grote menigte verzameld die joelend en juichend de knallen verwelkomden. He moet voor die tijd ook spectaculair zijn geweest. En weet je wat het leuke is? Een paar keer per jaar herhaalt zich deze traditie en klinken de knallen weer. Carbid schieten is niet iets van het verleden. Het bestaat nog steeds. In 2014 is de traditie zelfs als vijftigste terecht gekomen op de lijst van de Nationale Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed.